Rozdział 2 - "Jak przez przypadek wyparowałem rodzinną maskotkę"

Stałem jak głupi i patrzyłem się na trzy czarne psy. Były trochę wyższe niż nasza suczka - pani O'Learly, która nie należała do najmniejszych, bo ledwo mieściła się w naszym garażu. Słyszałem kiedyś, że jak człowiek zobaczy trzy razy ogara piekielnego, to zginie niewyjaśnioną śmiercią w najbliższym czasie. A jak zobaczy trzy ogary w tym samym czasie? Ludzie, co ja wyrabiam?! Stoję w obliczu śmierci, a myślę o jakichś legendach. Weź się w garść Charles!
Uniosłem ostrożnie miecz mierząc zwierzaki zabójczym wzrokiem. Przynajmniej wydawało mi się, że tak na nie patrzę. Miały ogromne kły i czujne, postawione pionowo, uszy. Ogony chodziły w prawo i w lewo jakby cieszyły się na nasz zgon, nie dziwię się im. Jak już wspominałem nie raz, nasza rodzinka jest trochę pokręcona. "Halo! Później przyjdzie czas na refleksje! Te potwory mogą nas zaraz zabić!" - ta myśl mnie ocknęła i wtedy... Zrobiłem najgłupszą rzecz jaką mogłem wtedy zrobić. Rzuciłem się na nie.
Kiedy o tym teraz myślę musiało wyglądać to trochę desperacko, jakbym chciał udowodnić, że ja też coś potrafię. Prawdę powiedziawszy jedyne co chciałem wtedy udowodnić to to, że żaden zaśliniony kundel nie będzie mi pluł na mój skoszony trawnik! Ciąłem mieczem na wszystkie strony, ale psy omijały mnie podnosząc łapy jakbym był zabawką. No, nie! Tego już za wiele! Nie mogę zrobić z siebie pośmiewiska!
Przebiegłem psom pomiędzy łapami i wgramoliłem się jednemu z nich na ogon. Szczerze powiem przypomniała mi się jazda kolejką górską. Podciągnąłem się z całych sił i już po chwili siedziałem na grzbiecie piekielnego zwierzaka. Usadowiłem się na jego karku i zahaczyłem stopami o jego uszy. Po raz kolejny uniosłem miecz i w tym właśnie momencie...
- Uważaj Charles!
Tak, jakbym o tym nie wiedział. Dzięki super pomocy mojego wujka spokojne dotąd psy zaczęły szaleć. Jeden szczekał głośniej od drugiego, piski moich sióstr poniosły się po okolicy, a potwory rzuciły się do ataku. Ten, na którym siedziałem stanął na dwóch łapach i skoczył na szopę obracając wszystko w proch.
- OGARNIJCIE SIĘ WY NIEOGARNIĘTE PIEKIELNE OGARY! - wykrzyknąłem najodważniejsze zdanie na jakie było mnie stać.
To otrzeźwiło umysły moich rodziców, którzy do tej pory stali jak skamieniali i nie raczyli nawet się ruszyć. Halo! To oni są dziećmi bogów, nie ja! Moja mama wyciągnęła sztylet i ruszyła na jednego z cudnych psiaków, a mój tata wyciągnął długopis... JAK ON CHCE Z NIMI WALCZYĆ DŁUGOPISEM?! Dopiero po chwili zrozumiałem, że to Orkan. Magiczny długopis, który po odetkaniu zamienia się w miecz. Zabawa się rozpoczęła. Tata zajął się jednym zwierzakiem, mama drugim, ale o mnie nikt nie pamiętał - bo niby czemu?! Jechałem sobie właśnie tylko na przejażdżkę na łąkę, na bardzo przyjaznym dla otoczenia koniku, który najbardziej na świecie kocha jeść cukierki - czy oni oszaleli?! Nie myśląc za wiele chwyciłem się uszu psa i zsunąłem się na jego nos. Ogar najwyraźniej nie wiedział o co chodzi, bo zrobił tylko zeza i stanął jak wryty. Po chwili chyba jednak stwierdził, że jestem tylko owadem, bo strząsnął mnie łapą i pobiegł dalej. Czułem ból w całym ciele po zderzeniu z ziemią, ale dzielnie podniosłem się i pobiegłem w stronę psa. Ku mojemu zaskoczeniu był na tyle głupi żeby wbiec do garażu. Na moich oczach rozpętała się prawdziwa walka. Pani O'Learly skakała na mojego przewoźnika... Albo na odwrót. Stałem nie wiedząc co począć. No co wy byście zrobili, gdyby dwa piekielne ogary biły się na śmierć i życie, z czego jeden z nich jest domowym pupilem, a ich bijatyka zagraża twojemu domowi całkowitym zniszczeniem? Na swoją obronę powiem : nie miałem innego wyjścia. Zaatakowałem. Na początek przyjrzałem się zwierzakom i zdecydowałem, że dźgnę tego po lewej. Czemu? Bo prawie mnie zgniótł. Zamachnąłem się mocno i patrzyłem jak pies rozpada się w proch. Coś ścisnęło mnie za gardło. Ciche warczenie przypomniało mi, że nie jestem sam.
- Pani O'Learly? - spytałem niepewnie zaciskając zęby.
Donośny szczek i pazury na mojej bluzce uświadomiły mi co zrobiłem, lecz zanim zdążyłem się udusić pod ciężarem ogara z pomocą przybył Chejron i przeszył psa na wylot. Patrząc na pył, który pozostał po zwierzakach odkryłem mroczną prawdę. Pierwszym potworem jakiego udało mi się zgładzić był mój własny pies. Wypuściłem miecz i opadłem na powrót ziemię ciężko dysząc. Ramię z raną po pazurach nieźle piekło, czułem jakby ktoś zmiażdżył mi płuca wałkiem, a moja lewa ręka była chyba zwichnięta. Wstałem i na trzęsących się nogach ruszyłem w kierunku rodziców. Tuż przed nimi upadłem na piach i leżałem trzęsąc się jak galareta. Wszyscy milczeli. Nie powiem, że liczyłem na gratulacje - bo kto by liczył na gratulacje z okazji zabicia pupilka domowego?! - ale chociaż uścisk i gadka, że sobie dobrze poradziłem czy coś. A tu... cisza. Wszyscy milczeli. Wyprostowałem się do pozycji siedzącej i próbowałem opanować zawroty głowy. Cała rodzina wlepiała we mnie gały. 
- No co? - zapytałem nie do końca rozumiejąc.
Bianca jako pierwsza wykonała jakiś gest i pokazała palcem ponad moją głowę. Podniosłem wzrok i zamurowało mnie. Nad moimi brązowymi włosami powoli obracał się znak. Znak koguta z hełmem przerażenia na głowie. Znak Hadesa.

Tata mówił mi, że jak dzieci dowiadują się, że są półbogami, to bogowie muszą najpierw uznać to dziecko, czyli udowodnić (w postaci znaku), że to są ich dzieci. No proszę chyba zostałem uznany, ale to by musiało oznaczać, że...
- MAMO, CZY TY CHODZIŁAŚ Z HADESEM?! - wrzasnąłem na całe gardło czując nagły przypływ energii.
- Co? - Chejron roześmiał się i zaklaskał w dłonie - Dobra, koniec żartów, gdzie ukryta kamera?
Nikt nie odpowiedział. Rodzice patrzyli się na siebie porozumiewając się w milczeniu. Nie znoszę jak to robią.
- Chyba musimy porozmawiać. - odezwała się mama.
- CHYBA?! - krzyknąłem podnosząc się z ziemi.
- Charlie, uspokój się. - rzekł tata kładąc mi dłoń na ramieniu. - Wejdźmy do środka

Łatwo mu mówić. Uspokój się. Taaak. Charles, właśnie przed chwilą tylko zostałeś ranny w bitwie z trzema piekielnymi ogarami i okazało się, że jesteś półbogiem i to synem Hadesa,  to nic, uspokój się.
Usiedliśmy w salonie, a mama zaparzyła herbaty. Tak, bo niby czemu nie?! Wydawało mi się, że minęła godzina zanim odezwał się ojciec.
- Nie jesteś moim dzieckiem.
- No co ty nie powiesz?! Jestem tylko dzieckiem Hadesa, tato! Wybacz, nie tato. MÓJ TATA JEST SYNEM BRATA MOJEGO TATY! To takie normalne, prawda kuzynie?!
- Charles, nic nie rozumiesz... - mruknęła Annabeth. - Moim dzieckiem też nie jesteś.
Zamurowało mnie. Siedziałem gapiąc się w szare oczy matki i próbowałem przetrawić jej słowa.
- Czyli, że...
Westchnęła.
- Któregoś wieczoru wracaliśmy ze spaceru i jakimś cudem znaleźliśmy cię na ulicy. Właściwie to płakałeś przytulony do płotu, za którym stała Pani O'Learly jakbyś wyczuwał krewną z podziemi. - zamilkła - Nie wiedzieliśmy kim jesteś, ale czułam w tobie coś wyjątkowego. Nie mogliśmy cię zostawić. Byłbyś narażony na ataki potworów.
Nie wiedziałem co powiedzieć. No, a jak wy byście zareagowali na wiadomość, że jesteście herosami, wasi rodzice to wasi kuzyni, waszym ojcem jest Hades, a matką... No właśnie. Nie wiadomo. Moje rozmyślania przerwał Chejron.
- Czy chciałbyś pojechać na obóz herosów?
Rozejrzałem się. Dopiero teraz zorientowałem się, że to pytanie kierowane jest do mnie i przypomniałem sobie, że ten centaur jest tam nauczycielem. Wziąłem głęboki oddech, już wiedziałem co mam zrobić.

~ ~ ~  

No i w ten oto sposób kończę rozdział drugi ;D Nie wiem czy wam się podobał, ale osobiście jestem z niego zadowolona :* Liczę na szczere komentarze :) Dużo dla mnie znaczy nawet krótka wypowiedź ;) Okej, wpis z dedykacją dla : Lily Lou (zdrowiej kochana!!!!), Destiny (mojej motywacji :*), Wiktorii (mojego natchnienia :*), AAlexy (mojej satysfakcji :*) i OliFFki (mojej energii :*) <33 Dziękuję za wejścia i komentowanie <3 Pozdrawiam!