Prolog.

Dziecko herosów. Nie wiem, czy którekolwiek z was słyszało o kimś podobnym. Większość półbogów umiera zanim dożyje trzydziestki. No cóż, jak widać nie moi rodzice. Wraz z nimi i moimi dwiema męczącymi, młodszymi siostrami urzędujemy na Manhattanie, gdzie mieszkali moi wspaniali rodziciele. Pomijając fakt, że potrafią zapanować nad wodą, mają magiczną broń w salonie i projektują Olimp, to są całkiem spoko. Prawie niczym się nie wyróżniają, kiedy byli w moim wieku uratowali świat przed zagładą tytanów, jeździli na gigantycznym piekielnym ogarze (który z resztą sypia u nas w garażu), biegali po labiryncie i wcinali cheeseburgery z bogami, a to przecież nic. Percy Jackson i Annabeth Chase... Właściwie to nie wiem po co mamie panieńskie nazwisko, ale się nie mieszam. 
Często do naszego mieszkania zlatuje się wiele ciekawych przyjaciół. To normalne, że co dzień gości się w domu cyklopy, centaury, satyry oraz nimfy, nie? Po prostu życie jak z bajki. Każdy z nich dokonał czegoś niesamowitego i ku wielkiej uciesze moich sióstr, a wielkiej wściekłości z mojej strony, opowiadają nam o tym przy każdym spotkaniu - uroczo.
Wbrew pozorom ja jestem przeciętnym śmiertelnikiem. Czasem czuję łaskotanie w brzuchu, jakby przypływ energii, ale jest to zazwyczaj wynikiem zjedzenia nieświeżej lasagne. Nie licząc otoczenia w jakim się obracam jestem... normalny. I jakoś sobie radzę. Niepotrzebne mi żadne super moce, żeby żyć.
Oderwałem właśnie kawałek kurczaka i zgodnie z tradycją wrzuciłem go w ogień.
- Dziękuję bogowie za życie, smacznego żarcia i ten teges... - mruknąłem oddalając się do stolika, przy którym czekali już rodzice.
Ach, te głupie herosie zwyczaje! Nie mogliby dać nam od tego odpocząć?! Męczę się z tym od 14 lat, to nie jest naturalne.
- Charles... Coś się stało? - mama spojrzała na mnie smutnym wzrokiem i szturchnęła mnie w ramię.
- Nic. - burknąłem nalewając sobie szklankę soku.
Charles... Co to za imię? Wiem, że odziedziczyłem je po jakimś walecznym przyjacielu rodziców. Umarł, więc się nie czepiam i gdzieś w głębi oddaję mu cześć. Skoro noszę jego imię gość musiał być naprawdę spoko.
- Dzisiaj odwiedzi nas wujek Chejron. - dodał tata unosząc brew i uważnie lustrując mnie wzrokiem. - Zachowuj się.
Bla, bla, bla... Co to znaczy "zachowuj się"? Przecież ja zawsze jestem grzeczny... Zawsze... No... Prawie zawsze. Ej, nie oceniajcie mnie, okej?! Nigdy nie widzieliście centaura i jednocześnie nie poczuliście jego zapachu - i wierzcie mi, nie chcecie.
Mruknąłem coś, że się postaram, dokończyłem jedzenie i wrzuciłem talerze do zmywarki. Skierowałem swoje kroki do sypialni. Wszedłem do pokoju i zamknąłem za sobą drzwi. Z ulgą padłem na łóżko, sięgając po laptopa. Otworzyłem "google" i zacząłem przeglądać ze znudzeniem strony. Zajrzałem na pocztę i z głębokim westchnięciem kliknąłem w wiadomość od Hermesa - nowoczesne środki dostarczania informacji. Coś o jakimś kursie ochrony przed potworami - nuda. Odłożyłem komputer i patrzyłem się tępo w sufit. Jak zwykle w mojej głowie pojawiło się pytanie "a co gdybym jednak był taki jak ojciec?". Moje dogłębne i jakże denerwujące rozmyślania przerwał dźwięk dzwonka do drzwi. Podniosłem się i ukryłem twarz w dłoniach. Trzeba się przygotować i zabrać z kuchni kostki cukru. Może to jakoś powstrzyma Chejrona od kopnięcia mnie kopytami w twarz na powitanie. Wychodząc chyba nawet nie zdawałem sobie sprawy jak bardzo ta wizyta może popsuć mi humor...

~ ~ ~ 

No więc witajcie. Mam na imię Kasia i na tym blogu będę pisać opowiadanie związane z serią książek pt. "Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy", mam nadzieję, że wam się spodoba. Prolog dedykuję Destiny Chase. Liczę na szczere komentarze :)) Pozdrawiam!